An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nos commodius agimus. Ego vero isti, inquam, permitto. Nunc agendum est subtilius. Optime, inquam. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Duo Reges: constructio interrete. Non est igitur voluptas bonum. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.

Nam quid possumus facere melius?

Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Quae contraria sunt his, malane? Quae sequuntur igitur? Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Quaerimus enim finem bonorum. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.

Illa tamen simplicia, vestra versuta. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Erat enim Polemonis.

Hoc est non dividere, sed frangere. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Si id dicis, vicimus.

Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Quid, de quo nulla dissensio est? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Non laboro, inquit, de nomine. Quis hoc dicit?

Memini vero, inquam;

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.

Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Urgent tamen et nihil remittunt. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quod quidem iam fit etiam in Academia.

At, si voluptas esset bonum, desideraret. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? An potest cupiditas finiri? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.

Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt.

Et nemo nimium beatus est; Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.

Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Beatum, inquit. Sed nunc, quod agimus; Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Quonam, inquit, modo? Haeret in salebra.