Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Cave putes quicquam esse verius. Quae cum essent dicta, discessimus. Duo Reges: constructio interrete. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.

Frater et T.

Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere.

Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico.

Negare non possum. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Age sane, inquam. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam timebis. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum.

Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?

Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Sed haec omittamus; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. Summus dolor plures dies manere non potest? His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es homo miser, inquit. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.

Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Aliud est enim poëtarum more verba fundere, aliud ea, quae dicas, ratione et arte distinguere. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Erat enim Polemonis.

Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum.

Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Pauca mutat vel plura sane; Istic sum, inquit. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.