Praeclare hoc quidem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Erat enim Polemonis. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Duo Reges: constructio interrete. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Illi enim inter se dissentiunt.

At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Eaedem res maneant alio modo. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Si id dicis, vicimus. Suo enim quisque studio maxime ducitur.

Quod equidem non reprehendo; Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae.

Esse enim, nisi eris, non potes.

Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Sed ille, ut dixi, vitiose. Nulla erit controversia. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Nos commodius agimus. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;

Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Sedulo, inquam, faciam. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Ita credo.

Ut id aliis narrare gestiant?

Tum ille: Ain tandem? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Ut pulsi recurrant? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quis enim redargueret?

Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.

Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Id mihi magnum videtur. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Confecta res esset. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.

Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Erit enim mecum, si tecum erit. Id Sextilius factum negabat.