Falli igitur possumus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Reguli reiciendam; De vacuitate doloris eadem sententia erit.

Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur.

Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Proclivi currit oratio. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Quare attende, quaeso. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris?

Ego vero isti, inquam, permitto. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Duo Reges: constructio interrete. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.

Videsne, ut haec concinant? Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Hoc sic expositum dissimile est superiori. Quonam modo? Iam contemni non poteris. Quae contraria sunt his, malane? Laboro autem non sine causa; At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Sed ad bona praeterita redeamus. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus.

Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Tollenda est atque extrahenda radicitus.

Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Satis est ad hoc responsum. Bestiarum vero nullum iudicium puto.

Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Itaque contra est, ac dicitis;