Restatis igitur vos;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quid de Pythagora? Duo Reges: constructio interrete. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Bonum liberi: misera orbitas. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Recte, inquit, intellegis. Haec dicuntur inconstantissime.

Immo alio genere;

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Sed quod proximum fuit non vidit. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer.

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt.

Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;

Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Non igitur bene. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Bonum liberi: misera orbitas. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Rationis enim perfectio est virtus; Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.

Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?

Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Sit enim idem caecus, debilis. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?

Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet. At multis malis affectus. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Nulla erit controversia. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Haec igitur Epicuri non probo, inquam.

Quod iam a me expectare noli.

Rationis enim perfectio est virtus; Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim?