Esse enim, nisi eris, non potes.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Qui est in parvis malis. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Esse enim, nisi eris, non potes. Ecce aliud simile dissimile. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Duo Reges: constructio interrete. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Graccho, eius fere, aequalí?

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?

Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Ita prorsus, inquam; Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. An hoc usque quaque, aliter in vita? Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.

Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Ubi ut eam caperet aut quando?

Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Quid, de quo nulla dissensio est? Ostendit pedes et pectus. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Istic sum, inquit. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae;

Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quid est igitur, inquit, quod requiras?

A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni.

Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Confecta res esset. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Sed ego in hoc resisto;

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;

Haec dicuntur inconstantissime. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus; Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Nemo igitur esse beatus potest. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Deinde non quaerimus, quid obscuretur aut intereat, quia sit admodum parvum, sed quid tale sit, ut expleat summam. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio.

Verum hoc idem saepe faciamus. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Tria genera bonorum; Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.

Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam.