Quid igitur, inquit, eos responsuros putas?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Rationis enim perfectio est virtus; Stoici scilicet. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.

At ego quem huic anteponam non audeo dicere;

Respondeat totidem verbis. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Nam quid possumus facere melius? Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur;

Quis Aristidem non mortuum diligit? At enim hic etiam dolore. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Itaque contra est, ac dicitis; Cur id non ita fit? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat.

Quo igitur, inquit, modo?

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Sed ad rem redeamus; Dici enim nihil potest verius. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Illi enim inter se dissentiunt. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?

Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.

Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Age sane, inquam. In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e corpore-situm est vivere beate. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Quis hoc dicit?

Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno?

Quis istud possit, inquit, negare? Bestiarum vero nullum iudicium puto. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.

Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Duo Reges: constructio interrete. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.

Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.

Bonum integritas corporis: misera debilitas. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.