Cum praesertim illa perdiscere ludus esset.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Quae contraria sunt his, malane? Duo Reges: constructio interrete. Quis est tam dissimile homini.

Illa tamen simplicia, vestra versuta. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Omnis enim est natura diligens sui. Ac tamen hic mallet non dolere. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc.

Murenam te accusante defenderem. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Quae cum dixisset, finem ille.

Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L.

Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quorum altera prosunt, nocent altera. Ego vero isti, inquam, permitto. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit.

Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Erat enim res aperta. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum.

Quid de Platone aut de Democrito loquar? Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.

Omnia peccata paria dicitis. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Inde igitur, inquit, ordiendum est. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Illud non continuo, ut aeque incontentae.

Scisse enim te quis coarguere possit?

Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Qui est in parvis malis. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit.

Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Quae contraria sunt his, malane? Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.

Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere?

Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Bonum valitudo: miser morbus. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quid adiuvas?