Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Sed quae tandem ista ratio est? Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Duo Reges: constructio interrete.

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Videsne, ut haec concinant? Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Quid censes in Latino fore? Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat?

Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Cur post Tarentum ad Archytam? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Eademne, quae restincta siti?

Bonum integritas corporis: misera debilitas. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Beatus sibi videtur esse moriens. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Quod totum contra est. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore;

Praeclare hoc quidem. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Recte dicis; Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Non est igitur voluptas bonum.

Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Utram tandem linguam nescio? Verum hoc idem saepe faciamus. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur.

Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia.

Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est.

Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.

Etiam beatissimum?

Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quare ad ea primum, si videtur; Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. At hoc in eo M. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis?