Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don.

Primum divisit ineleganter;

Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Odium autem et invidiam facile vitabis. Cur iustitia laudatur?

Equidem e Cn.

Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;

Duo Reges: constructio interrete.

Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus.

Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem.

Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Quae sequuntur igitur? Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. De hominibus dici non necesse est. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.

Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Minime vero, inquit ille, consentit. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Proclivi currit oratio. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Sed fortuna fortis; Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q.

Prioris generis est docilitas, memoria;

Cur iustitia laudatur? Et quidem, inquit, vehementer errat; Quibus ego vehementer assentior. Si longus, levis. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Nulla erit controversia.

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Sed residamus, inquit, si placet. Haec dicuntur inconstantissime.

Quid de Pythagora?

Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Pauca mutat vel plura sane; Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Haec dicuntur inconstantissime. Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Tollenda est atque extrahenda radicitus. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.